Vrijdag filmavond en Lake Malawi

Omdat ik een druk weekend heb gehad, kon ik niet eerder schrijven en daarom heb ik nu een lang verhaal. 

Vrijdag filmavond

Vrijdag was er een iets andere dagindeling. ’s Avonds kwam er namelijk een Amerikaans stel langs in het weeshuis en zij organiseerden een filmavond en wij (ik en de andere vrijwilliger op mijn project) waren uitgenodigd. Om dan al om tien uur ’s ochtends op het project te zijn voor een filmavond die misschien wel tot tien uur ’s avonds duurt, is natuurlijk een beetje lang. Dus besloten we pas in de middag te gaan, zodat we ’s ochtends ook nog even boodschappen konden doen voor het weekend. Omdat we leuke plannen hadden voor het weekend moesten we ook nog even pinnen, helaas was in eerste instantie het geldautomaat leeg, maar we hadden geluk: nadat we boodschappen hadden gedaan was het automaat weer bijgevuld.

Toen we een busje wilden pakken naar het project waren er op eens geen busjes meer, terwijl er altijd wel drie klaar staan, die allemaal proberen je in hun busje te krijgen. Tevens stonden er een hele boel mensen te wachten. En het vervelende is dat je niet weet wanneer een volgend busje komt, omdat ze niet op vaste tijden rijden. Het duurde dus wel even toen we eindelijk op het project waren. Gelukkig waren we niet al te laat. Het was net vier uur geweest en de Amerikanen waren er al. Die waren spelletjes aan spelen met de kinderen uit het weeshuis en kinderen van een schooltje uit de buurt. Een twaalfjarig meisje uit het weeshuis droeg de enige baby uit het weeshuis op haar rug, zoals je alle vrouwen hier zien doen: met een sjaal om het kind heen, die je dan over de ene schouder en onder de andere door voor je buik vastknoopt. Daardoor kon ze natuurlijk niet goed mee doen met de spelletjes. Daarom heb ik het kind van haar overgenomen. Dat vond ik helemaal niet erg! Want het is echt een schatje en hij was erg moe dus bleef hij in z’n dekentje een beetje om zich heen kijken naar wat alle kinderen aan het doen waren.

Na de spelletjes kregen we avondeten en ze hadden speciaal voor ons spaghetti bolognese gemaakt en hoewel het niet naar echte bolognese saus smaakte, was het zeker net zo lekker.

Ondertussen was het al donker buiten en vulde het hele huis zich met drukke kinderen die zich allemaal verheugde op de film. Om zes uur zouden ze beginnen, maar alles liep al niet zo soepeltjes die dag, om zes uur viel de stroom uit. Veel gejammer van de kinderen. Er werden grote lampen bij gepakt zodat we tenminste iets konden zien en om de tijd te doden gingen groepjes van kinderen om de beurt een liedje zingen. Ook gezellig. Na bijna ander half uur sprong het licht weer aan: hoera! Alle kinderen gilden het uit. We konden eindelijk de film gaan kijken. De kleinste kinderen verzamelde zich op het vloerkleed, de rest kroop tussen de aunties op de banken. Ik zat vast geklemd tussen twee kinderen die beide tegen mij aanleunde. Halverwege de film klom een kleintje op mijn schoot en nadat hij een aantal keer heen en weer had gewoeld, viel hij uiteindelijk op mijn schoot in slaap. We keken de tekenfilm ‘the Incredibles’. Die heb ik zelf al een aantal keer gezien, maar volgens mij was hij best wel lastig te volgen voor de jonge kinderen.

We hadden aangeboden gekregen om te blijven slapen, maar dat vond ik zelf niet zo’n fijn idee en daarbij zouden we de volgende ochtend naar het Malawi meer vertrekken, daarom was het ook niet zo handig.

Weekend: Lake Malawi

We vertrokken om acht uur vanuit Lilongwe naar Senga Bay. We hadden met zijn vieren (alle vrijwilligers die nu hier zijn) onze eigen chauffeur die ons het hele weekend zou begeleiden. Toen we eenmaal de stad uit waren, kregen we al snel een boete voor te hard rijden, want ook buiten de stad kom je overal politie tegen. 5000 kwacha moest onze chauffeur betalen voor 10 km/h te hard rijden (ongeveer 10 euro).

Het platteland van Malawi is echt prachtig. Het is heuvelachtig en in de verte zie je bergen. Er is echter weinig begroeien. Er zijn vooral kleine bomen die gelijk verspreid zijn over het landschap. Regelmatig kom je langs de weg een dorpje tegen. Veel van deze dorpjes zijn echt aan de weg gebouwd en hebben daarom ook allemaal kleine winkeltjes en krampjes langs de weg staan, waar ze groenten, fruit, beltegoed, meubelen en zelfs doodskisten verkopen. Deze dorpjes bestaan vrijwel allemaal uit stenen of kleien huisjes met golfplaten daken. Andere dorpjes lijken meer op traditionele Afrikaanse dorpjes met ronde huisjes met rieten daken. Deze dorpjes zijn meestal niet aan de weg gebouwd en liggen een beetje verstopt tussen de struiken. Overal langs de weg lopen vrouwen met manden met maïs of bakken met water op hun hoofd en vaak ook nog een kind op de rug. Kinderen spelen langs de kant van de weg. Af en toe zie je kudde koeien langslopen. En regelmatig moet er flink geremd worden voor overstekende geitjes. Daarnaast zijn er fietsers, heel veel fietsers. Zoals het voor de vrouwen de taak is om maïs en water op hun hoofd te dragen, zo fietsen de mannen met bergen brandhout, kolen en ook maïs achterop de fiets. Als we het stadje Salima inrijden, kunnen we slechts stapvoets doorrijden vanwege de vele fietsers met zware bagage op de weg, die ook nog eens allemaal omkijken naar vier blanken in een auto.

Na bijna twee uur rijden, rijden we opeens een zandweggetje op een arm dorpje in. Hobbelend door de gaten in de weg langs smalle straatjes vragen we ons hardop af wat we hier nou gedaan. Wat blijkt: hier moeten we zijn. Omdat veel mensen in Malawi van de visvangst leven, is de kust van het Malawi meer helemaal volgebouwd met vissersdorpjes. Als we de kust naderen, zien we opeens een luxe(r) huis staan. Dat blijkt onze lodge te zijn waar we een nacht zullen overnachten. Echt luxe is het niet, want de kamer die we krijgen is helemaal kaal op een bed twee nachtkastjes en een ventilator na. De ramen kunnen maar half dicht, in de badkamer staat een plasje water, omdat de wc lekt en stromend water is er regelmatig niet, warm water helemaal niet. Maar goed, we hoeven er maar één nachtje te slapen.

We gaan naar het strand. Het eerste wat opvalt, is dat het meer op de zee lijkt. Onze chauffeur zegt dan ook: “oh no, the lake looks bad today”. Ik v

raag waarom. “It’s angry,” antwoord hij. Het meer staat er bekend om dat het zo rustig is, maar zaterdag was het wild voor zijn doen. Daarom moesten we even wachten voor onze boottocht tot het meer wat rustiger was geworden. Rond half twaalf kwam ons bootje ons ophalen. 

En ik weet niet wat ik verwacht had, maar dit niet: een simpel vissersbootje weliswaar met motor. Gelukkig word ik niet zeeziek, maar je moet je wel goed vasthouden anders val je om de schommel bewegingen die de hoge golven veroorzaakte. Ook het eilandje waar we naar toe gingen had ik me anders voorgesteld. We stopten langs de rotsen, waar we er uit mochten. Op de rotsen tussen de hagedissen moesten we het ons gemakkelijk maken. Dat lukte wel in onze bikini in de zon. Al snel kwamen we erachter dat je het beste op blote voeten kon lopen omdat je dan minder makkelijk kon wegglijden op de rotsen. We hadden mooi uitzicht: het uitgestrekte meer waar een aantal vissersbootje rondvoeren en vaag in de verte de kust van Mozambique. In het water aan onze voeten zwommen talloze kleine visjes is verschillende kleuren. We hebben niet gezwommen, omdat er ook overal stenen in het water lagen (de mannen die de boottocht verzorgden deden dat wel gewoon), we hebben wel met onze benen in het water gezeten.

Op een gegeven moment komt er een kano langs, wat ook een vissersboot blijkt te zijn. Een van de mannen zwemt er naar toe en komt even later terug met een bos vissen in zijn hand (letterlijk). Er wordt een vuurtje gestookt en daarboven worden de vissen gebakken. We kregen er ook rijst bij, met een tomatenprutje en weer een of andere groene kool. Het was om te smullen. Omdat het redelijk grote vissen waren, hoefden we niet zo veel te ontleden, want hij was al voor ons opengesneden en ieder kreeg een deel van de vis. Het stikte trouwens van de hagedissen op het eiland. Hele mooie met blauwe en oranje staarten. Wist je dat hagedissen dol zijn op vis en rijst? Ze kwamen het zowat van mijn bord pikken.

Op de terugvaart, voeren we een stukje langs de kust. Het meer was weer rustig geworden, dus hadden we minder last van de golven en ook meer kans om foto’s te maken, zonder bang te zijn dat mijn fototoestel in het water zou vallen. Ondanks de rustige golven ben ik toch nat geworden door opspattend water, maar dat was niet zo erg, want het was erg warm.

’s Avonds gingen we naar een typisch Afrikaans concert, dat bijna twee uur later begon dan gepland. Dat was vooral het typisch Afrikaanse eraan, dat en de dansende lokale bevolking. Leuk om een keer meegemaakt te hebben, maar verder vond ik er niet zo veel aan.

Vandaag hebben we vooral op het strand gelegen, waar we weer werden bekeken. Maar voor ons was er ook een hoop te zien. Het meer is namelijk de voornaamste bron van water voor de mensen uit het dorp. Vrouwen komen er hun kannen met water vullen en de was doen. Mannen nemen er gewoon een bad. Met zeep en al, zonder zwembroek want alles moet gewassen worden, zelfs de auto. Echt ze rijden het strand op met de auto, zetten hem aan de rand van het water en wassen maar. Het is natuurlijk zoet water, dat vergat ik steeds omdat het zoveel op de zee lijkt, met zout water kun je toch je kleren niet wassen..

 Na geluncht te hebben in een safari lodge, safari vanwege de loslopende apen, die er vandoor gingen met mijn spaghetti, vervolgde we weer onze weg terug naar Lilongwe.Omdat het zondag was, waren er niet minder auto’s op de weg, wel minder fietsen en nauwelijks politie. Omdat het om half zes al donker is, konden we langzaam de zon zien ondergaan achter de bergen.  

Ik heb nog een aantal meer foto's toegevoegd die je kunt vinden onder 'foto's'.