Week 5: Benodigheden voor plezier

Benodigdheden om plezier te hebben: een dode muis, een leeg flesje, zand en iets dat ook maar enigszins voor een bal door kan gaan. 

Maandag was een vrije dag voor de kinderen en de meeste mensen, omdat het zaterdag Suikerfeest was en dat is altijd een vrije dag in Malawi, maar omdat het op zaterdag was en dat al een vrije dag is, moest er nog een extra vrije dag bij komen. Dat is wel zo eerlijk.

Geen school, dus ik had me voorbereid op chaos, maar het viel uiteindelijk best mee. Een aantal kinderen waren al een spelletje samen aan het spelen. Knikkeren is hier nu helemaal in, voor de jongens in ieder geval, maar ze spelen niet het spelletje als ik vroeger altijd met knikkers deden. Dus ik hoefde in ieder geval niet alle kinderen te vermaken. Er was een andere vrijwilliger met mij mee. Zij werkt normaal in het ziekenhuis maar omdat het een vrije dag was, was het ziekenhuis gesloten. We hadden een springtouw meegenomen. En de kinderen kunnen veel beter springtouwen dan wij, dus daar konden ze ook zelf mee aan de gang. Lekker makkelijk. Op een gegeven moment kwamen er twee meisjes naar mij toe, die nog een keer wilden dansen. Daarom heb ik ze even apart genomen in een van de lokalen van het schooltje, zodat we rust en ruimte hadden. Ze hebben heel goed onthouden wat ik ze eerder al geleerd hebben. Ik heb ze nog een paar pasjes geleerd, maar al snel werd de rust verstoord door andere kinderen die wel wilden weten wat er allemaal aan de hand was. Soms is de oplossing om de drukte te doorbreken even weglopen van de kinderen, want vaak ben ik de reden waarom de kinderen zo druk zijn – ze willen allemaal mijn aandacht trekken.

Als ik terug het weeshuis in wil gaan, gebeurt me toch iets moois. Een oudere jongen uit het weeshuis heeft een muis gevangen (en gedood), die in de keuken liep en die haalde hij uit zijn zak om aan mij te laten zien toen ik het weeshuis in liep. Of hij de muis speciaal in zijn zak had bewaard om aan mij te laten zien, ik weet het niet, maar ze vonden het wel heel leuk om mij er bang mee te maken, want ik moest natuurlijk gillen. Een kleiner jongetje pakte toen de dode muis over en deed of hij de muis naar mij ging gooien. Super leuk spelletje natuurlijk. Al snel kwamen er meer kinderen bijstaan die de muis onderling overgooiden en dan achter mij aan renden. Tot ik op een gegeven moment zei dat het nou we genoeg was en we de muis moesten begraven. Dat begrepen ze in eerste instantie niet tot ik begon met het graven van een gat in de grond. Een ouder meisje had het al snel begrepen en begon mee te helpen. Daar heeft de kleine deugniet (zie foto) die het spelletje begon de muis ingelegd en hem begraven met een mooi bloemetje erop. En ik kon weer opgelucht ademhalen.

Om de kinderen weer rustig te krijgen op een vrije dag doen ze allemaal een middagdutje. Ik mocht ze mee in bed leggen, maar dat was ook weer niet zo’n heel goed idee, want zoals ik al zei, worden ze juist druk van mij. Uiteindelijk had ik ze wel rustig en toen moest ik een slaapliedje of drie zingen. Nee, eerst ging de kleine deugniet drie liedjes zingen en vervolgens moest ik er drie zingen en daarna nog eentje om het af te leren natuurlijk.

Dinsdag is er een nieuwe vrijwilliger op mijn project bij gekomen. Dat is natuurlijk wel fijn, want met twee mensen kun je meer. De schoolkinderen hadden net hun laatsten toetsen en daarna mochten ze gaan spelen. Woensdag hadden ze helemaal geen examens meer en moesten de schoolkinderen ook de hele tijd beziggehouden worden, terwijl de leraren examens nakeken. Daarom hebben we heel veel gevoetbald, gehinkeld en touwtje gesprongen. De kleuters vinden het vooral leuk als ik liedjes met ze zing. Ze gaan dan zelf handje klap met me doen en beginnen daar ook liedjes in het Chichéwa bij te zingen. Begrijp ik natuurlijk helemaal niets van, maar dat vinden zij niet erg.

Onderweg naar huis heb ik weer een maiskolf van de barbecue gekocht. Ik ben inmiddels al vaste klant en de verkoper stond al op mij te wachten. “Wat ben je laat,” zei hij. Grappig om dat te horen van een Afrikaan.

’s Avonds gingen we uiteten met onze coördinator en alle vrijwilligers. We hebben opgehaald door een wel hele mooie auto: een pick-up, waar wij natuurlijk achter in de bak wilden zitten. Daar is een mooie foto van gemaakt, maar die heb ik nog niet gekregen. (Komt dus nog).

Donderdag was de afsluiting van het schooljaar voor de kinderen van het schooltje en ook voor de andere kinderen van het weeshuis die naar een andere school gaan. Dat noemen ze heel officieel de afsluitingsceremonie. Dat was wel leuk om te zien. De kinderen zongen een aantal liedjes en deden traditionele dansen. Het weeshuis had een donatie gekregen van een speelgoedwinkel en daarvan kregen alle kinderen die de beste waren van hun klas een cadeautje. Een paar weeskinderen hadden het heel goed gedaan en hoorden bij de besten van de klas. Helaas waren er ook een paar weeskinderen die minder goed scoorden.

Dit was de laatste keer dat ik de andere schoolkinderen die niet in het weeshuis wonen zag. Dus het was al een beetje afscheid nemen. Niet alle kinderen waren naar de ceremonie gekomen, met name een aantal kleuters niet. Wat ik wel jammer vond, want ik heb juist veel met de kleuters gedaan.

De ceremonie eindigde rond 11 uur en toen was het al snel uitgestorven rond het weeshuis. Met de paar kinderen van het weeshuis die overbleven, hebben we het spelletje ‘fly’ gespeeld. Dat is een spelletje dat ze vaak spelen. Het is moeilijk uit te leggen want ik snap er zelf niet heel van. Maar je hebt een leeg flesje nodig en een bal (of iets wat voor een bal door kan gaan). Het is een soort trefbal dat je met zijn drieën speelt. Twee kinderen gooien de bal over en proberen een derde kind te raken met de bal, terwijl die het flesje met zand vult. Als je het voor elkaar krijgt om het flesje te vullen en weer leeg te gooien zonder geraakt te worden, krijg je een extra leven en mag je nog een keer als je wel wordt afgegooid. Ben je af dan mag een ander het flesje vullen. Dit spel kan oneindig lang doorgaan en je wordt er ongelofelijk vies van, vooral door het rode stuifzand hier. Na een half uur was ik op, maar de kinderen hebben nog een uur doorgespeeld.

Na de lunch was het nog steeds rustig. De kinderen van de andere school waren nog niet terug. Toen heb ik even op de baby gepast, die afgelopen zondag 1 jaar is geworden. Het is toch zo’n schatje en een heel makkelijk kind. Hij vindt alles best. Daarna heb ik een van de aunties balletles gegeven. Ze was heel enthousiast en gemotiveerd om zoveel mogelijk stappen te leren. Dat was wel leuk maar ook erg vermoeiend buiten in de brandende zon. Een paar weeskinderen kwamen mee doen, maar ze waren erg verlegen, omdat er meerdere aunties ook stonden te kijken.

De andere kinderen kwamen ’s middags pas laat terug, maar we wilden per se blijven om ze nog te zien. Ze hadden het heel goed gedaan op school en kwamen allemaal met een prijsje naar huis. Vier hebben het zo goed gedaan dat ze waarschijnlijk een klas over mogen slaan. Het speelgoed dat ze hadden gekregen, zorgden al snel voor ruzie, omdat kinderen het van elkaar af gingen pakken. Een paar kindertjes getroost, anderen op hun kop gegeven en toen snel naar huis.

Vrijdag was de eerste dag van de vakantie (wintervakantie geen zomervakantie) voor de kinderen. We hadden voor de kinderen vouwblaadjes meegenomen (met dank aan Hetty en Judith). Daarmee hebben we kikkers, bootjes en vliegtuigjes gevouwen. Nou ja, ik en Marieke (de nieuwe vrijwilliger op het project) hebben vooral dingen voor de kinderen gevouwen, want dat was voor de meeste toch best wel moeilijk en ze zijn hier sowieso niet gewend om dingen netjes en precies te doen en dan gaat een bootje niet als je niet precies op de lijntjes vouwt. Ze vonden het wel heel leuk. En hebben ook hun eigen creativiteit gebruikt met de blaadjes. Ik moest er wel opletten dat ze niet alle blaadjes verspilden door ze zomaar te verscheuren en vervolgens te vragen om een nieuwe. De vliegtuigjes hebben we natuurlijk ook gegooid.

Om twee uur was het weer tijd voor een middagdutje. Wij mochten ook even een dutje doen in een van de kamers. Daarna zijn we echter al naar huis gegaan, omdat we weer een keer iets eerder thuis wilden zijn en we geen idee hadden hoelang de kinderen nog zouden slapen.

’s Avonds zijn we na het eten naar Four Seasons gegaan. Dat is, volgens mij, een soort vakantiepark of een hotel, want je hebt er een aantal winkels, een bar en een restaurant en er lopen heel veel toeristen rond. We hebben een lekker toetje gegeten: cheese cake en appel crumble en een drankje gedronken met de vrijwilligers. 

Zaterdagochtend vertrokken mijn vier huisgenoten naar het Malawi meer. Dus ben ik een dagje alleen. Ik heb uitgeslapen. Ik wilde schrijven: voor het eerst echt uitgeslapen, maar dat is niet waar, want ik heb al om 8 uur ontbeten en toen ben ik terug in bed gaan liggen om tot half 11 te slapen. Om een of andere reden kan ik niet goed uitslapen in Malawi. Dat komt ook omdat we vroeg naar bed gaan. Meestal tussen 9 en 10 uur. Het lijkt dan al veel later, omdat het zo vroeg donker wordt. En we eten ook vroeg, omdat we bang zijn dat om 6 uur de stroom uit zal vallen en we pas tegen 9 uur kunnen eten als de stroom het weer doet. 

Ik had genoeg te doen vandaag, onder andere boodschappen en een handwasje. Ik heb op de markt all-stars (schoenen) gekocht voor 15 euro ter vervanging van de oude schoenen die hier zo vies zijn geworden van al het stof. De vorige keer hebben we heel lang gezocht op de schoenen markt en uiteindelijk niets gevonden. Nu kwam er meteen een man naar mij toe die vroeg of ik all-stars zocht. Hij had er vijf paar staan, waarvan twee paar in mijn maat. Ik mocht ze even passen, op een kartonnetje zodat mijn sokken niet vies zouden worden, toen hebben we de prijs afgesproken en ik had nieuwe schoenen. Zo makkelijk. Ik hoefde er niet eens ver de drukke markt voor op te lopen. (Op de foto van de 'schoenen markt' kun je zien hoe de markt er uitziet). 

Morgen ga ik een cake bakken. Tenminste, ik ga een poging doen tot.. Gewoon omdat het kan en ik had laatst een zak van twee en een halve kilo meel gekocht om pannenkoeken mee te bakken, omdat dat een stuk goedkoper was dan een bakmix van 500 gram.

Tionana!