Laatste week: afscheid

Het is bijna zover. Zondag ga ik weer terug naar Nederland. De tijd is snel gegaan. Toch kan ik me nauwelijks herinneren hoe het was toen ik hier aankwam en alles voor het eerst zag. Ik ben aan heel veel dingen gewend geraakt. Natuurlijk zijn er ook een hoop dingen die nooit zullen wennen.

Ik heb een leuke laatste week gehad. De kinderen hebben allemaal vakantie. ’s Ochtends om half 9 als ik samen met de andere vrijwilliger, Marieke, op het project aankom, komen ze naar ons toegerend. ‘Welcome!’ klinkt het van alle kanten. Een klein jochie wil mijn tas wel naar binnen brengen. ‘Hij is wel zwaar,’ zeg ik nog, want we hebben allemaal papieren meegenomen, maar dat vindt hij niet zo erg. Toch vrolijk maar met moeite en met veel gelach van de andere kinderen brengt hij mijn tas naar binnen. De kinderen zijn nog niet zo lang op, volgens mij, want ze zitten nog aan hun ontbijt – pap, gemaakt van soja en ook weer het maïsmeel. Vrijdag heb ik het mogen proeven. Het was best wel te eten, maar niet echt lekker. Dinsdag hebben ze ook cake gemaakt van het zelfde spul – niet te eten, terwijl de kinderen het heerlijk vinden. Maar ja, die houden ook van vissenkoppen en ik betrap ze regelmatig op het kauwen op bijna alles wat los en vast zit. Terwijl ze in het weeshuis echt wel genoeg te eten krijgen.

 Omdat de kinderen niet meer naar school hoeven, heb ik veel spelletjes met ze kunnen doen. We hebben met name veel geknutseld. Vliegtuigjes vouwen (ik bedoel: mij een vliegtuigje laten vouwen voor hen) vinden ze wel een van de leukste dingen. Maar dat houdt natuurlijk op een gegeven moment op als al die vliegtuigjes kapot gaan (soms trekken de kinderen ze gewoon uit elkaar) of aan het einde van de dag worden weggegooid. Het kost natuurlijk veel papier om elke dag een stuk of 15 nieuwe vliegtuigjes te moeten maken. Dus hebben we aan het einde van de dag vliegtuigjes geraapt en die meegenomen naar huis om ze de volgende dag weer mee te nemen en dan was het op=op. Als deze kapot zijn, maak ik geen nieuwe meer. Dat vonden sommige kinderen niet heel leuk, die bleven zeuren om een vliegtuigje, maar zoals ik al zei ergens houdt het op. En ze zijn hier helemaal niet zuinig op spullen. Dus dat begrijpen de kinderen ook niet zo goed.

Dinsdag hebben we de kinderen geschminkt. Heel veel prinsesjes en spidermans en een paar clowntjes, want ze wilden natuurlijk allemaal het zelfde. Het viel me mee met het ongeduld. Een paar konden er wel totaal niet stil zitten natuurlijk, waardoor de schmink niet helemaal uitpakte zoals op het voorbeeldje. Maar ik vond het wel heel leuk om te doen. Ik heb de hele middag geschminkt. Het werd natuurlijk een zooitje, want de kinderen stopten zomaar hun vingers in de schmink of pakte een van mijn kwasten af. Maar het viel me ook mee dat ik uiteindelijk nog helemaal schoon was. Ik had geen spatje schmink op mijn armen gezicht of kleren gekregen (op mijn handen na dan maar dat heb ik zelf gedaan). En er zijn een paar hele mooie creaties uitgekomen.

Woensdag moesten de kinderen hun naam schrijven en daar eventueel een mooie tekening of plak bij maken. Toen heb ik van papieren strookjes een lange slinger gemaakt waar we de werkjes aan gehangen hebben. De slinger zelf hebben we vervolgens ook opgehangen. Ik was verbaasd om na twee dagen te zien dat de slinger er nog steeds hing. Hij hangt natuurlijk redelijk hoog zodat de kinderen er niet goed bij kunnen, tenzij ze op de bang springen en ik weet niet of dat mag of niet, maar ze doen het regelmatig. De kinderen waren wel heel trots dat het er hing. Met de meeste werkjes die ze maken en ook de werkjes waarmee ze van hun laatste dagje school thuis kwamen, laten ze trots aan de moeder zien en dan wordt het ergens weggelegd. Nu waren ze wel heel trots aan het aanwijzen aan iedereen die er in geïnteresseerd was: ‘Kijk, deze heb ik gemaakt.’ Ik hoop dat ze de slinger nog een tijdje laten hangen en misschien op het idee komen dat vaker met werkjes te doen die de kinderen gemaakt hebben, want dat vinden ze toch wel leuk. Er was trouwens ook een meisje bij die haar werkje al met lijm tegen de muur had geplakt. Nou, dat was er bijna niet meer van af te krijgen, in iedere geval niet door het werkje heel te houden.

Donderdag vertrokken mijn mede vrijwilligers op safari en moest ik weer alleen naar het project. Dat was we weer even lastig vooral omdat alle kinderen thuis zijn vanwege de vakantie. En de meeste willen gewoon allemaal met mij spelen. Ik heb al vaker gehad dat ik dan drie spelletjes tegelijk sta te doen. Met een paar jongens sta ik te voetballen, met een ander jongetje sta ik tegelijk een bal over te gooien. Of ik speel het balspelletje ‘fly’ (een soort trefbal met zijn drieën) met een paar kinderen te spelen en tegelijkertijd is er een kind tekeningen aan het maken in het zand, waarvan ze heel graag wil dat ik kijk hoe mooi ze wel niet zijn. En dan begint er achter me opeens een kind te huilen omdat hij is geslagen door een ander kind. Multitasking ten top. Ik geloof dat ik er wel een stuk beter in ben geworden, maar het blijft enorm vermoeiend.

Donderdag ochtend was er ook een soort vaccinatie ochtend op het schoolpleintje naast het weeshuis. Alle kinderen onder de vijf jaar kregen daar een paar pillen en de ouders kregen ook voorlichting. Moeders en kinderen uit de hele buurt kwamen er naartoe. Ik ben even naar buiten geweest om te kijken, maar daardoor trok de aandacht van alle moeders en kinderen die me opeens allemaal aanstaarden. Toen ben ik maar weer snel naar binnen gegaan. Na afloop was ik met een jongetje van het weeshuis op de geïmproviseerde schommel aan het schommelen, toen de moeders en kinderen naar huis liepen. Een grote groep kinderen bleef door de heg staan kijken, hoe ik dat jongetje aan het duwen was. Sommigen gingen er zelfs even voor zitten. Ik geloof dat ook het jongetje waarmee ik aan het spelen was er een beetje ongemakkelijk onder werd, omdat hij op een gegeven moment zei dat hij weer naar binnen wilde. Goed idee.

Vrijdag was mijn laatste dag op het project. Het was een drukke dag voor de mensen van het weeshuis, want ze hadden ook voorbereidingen voor een bruiloft. De dochter van een van de huismoeders van het meidenhuis dat naast het weeshuis ligt, gaat zaterdag trouwen en daar gaan natuurlijk allemaal tradities aan voor af. Een aantal moeders begonnen al zingend ook te dansen. Terwijl we ze allemaal volgend naar het meidenhuis. Daar kregen we allemaal iets te drinken en ze waren zo verstandig om mij niet een volle beker aan te bieden, maar slechts een bodempje om te proeven. Het was niet echt vies, maar ook niet echt lekker. Het zag eruit als een soort melk met vezels erin, maar het was ook weer gemaakt van maïsmeel en van het sap van de bloem van maïs (heeft maïs een bloem of heb ik dat niet helemaal goed begrepen), waardoor het een beetje zoetig naar fruitsap smaakte. Er werd nog meer gezongen en gedanst. Ook alle kinderen waren erbij die ook een beetje vermaakt moesten worden, dus ik zat er niet alleen maar een beetje ongemakkelijk bij.

Daarna hadden we weer gewoon lunch in het weeshuis en daar kwam Janneke, de coördinator van Doingoood langs voor mijn afscheid. Alle kinderen werden bij elkaar geroepen en begonnen liedjes te zingen. De moeder des huizes gaf een bedank woordje, nadat we met zijn alle gebeden hadden. Een van mijn favoriete jongetjes zei het gebed op, waarin hij me ook bedankte. Dat vond ik wel heel lief. Twee kinderen kwamen me het certificaat namens Janneke aan mij overhandigen. De kinderen lieten ook even zien welk dansje ik ze had aangeleerd. Het waren op eens een stuk meer kinderen dan aan wie ik het daadwerkelijk geleerd had. Ook ik heb natuurlijk een dankwoordje gegeven. Vervolgens kreeg ik nog een cadeautje van het weeshuis: een traditionele Afrikaanse doek, die vrouwen vaak als omslagdoek of rok gebruiken of om hun kind mee achter op hun rug te binden. Tirina, de huismoeder, zei er ook bij dat ik het overal voor mag gebruiken, als tafelkleed of als deken. Inventief Afrika. Het werd voor me als doek omgeknoopt. Waarop de kinderen allemaal moesten lachen. Zij hebben me ook alleen maar in broek gezien. Ergens had ik dit cadeau wel verwacht, terzijde dat ik helemaal geen cadeau had verwacht, omdat het me veel eerder al was opgevallen dat alle vrouwen, in ieder geval op het project, altijd in een lange rok met zo’n doek erover heen of alleen zo’n doek rondlopen. Ook op de voorbereidingen voor de bruiloft had ik het idee dat ik niet helemaal gepast gekleed was en ook nog helemaal vies door het spelen met de kinderen. Ben ik al blank heb ik ook nog eens een broek aan – ik val wel heel erg buiten de boot. Maar goed, ze zullen wel hetzelfde gedacht hebben. Hoewel een blanke in een Afrikaanse doek natuurlijk nog grappiger is.

Ze hadden ook een kleine chocolade taart gekocht om mijn afscheid te vieren, die ik volgens tradities natuurlijk moest aansnijden. Vervolgens kregen alle kinderen een stukje van de taart waar ze opeens even helemaal stil van werden. Chocola doet wonderen. Ik had zelf ook wat lekkers voor de kinderen meegenomen. Onder andere cake waarmee we gingen koekhappen. Dat vonden ze super leuk en ze werden er reuze fanatiek van. Dat kennen ze hier natuurlijk niet: spelletjes met eten. Het zijn wel een stelletje valsspelers kijk maar op de foto - allemaal met de handen. Ik heb er ook een filmpje van gemaakt. Ik had thuis al de cakejes in stukjes gesneden en een touwtje aan alle 42 stukjes gemaakt. Dat was wel even werk. Het zijn maar 30 kinderen, maar het gaat altijd wel fout, dacht ik, dus heb ik een paar meer gekocht. En dat was ook wel zo, want één cake (6 stukjes) was helemaal uit elkaar gevallen en uiteindelijk had ik er nog één over.

Het was een leuke laatste dag. Ik heb nog een knuffel gekregen van alle kinderen en ze hebben ook nog een afscheidsliedje gezongen. Was allemaal super lief. Ik heb het besef nog niet dat ik echt wegga en dat ik alle kinderen niet meer zal zien. Dat komt waarschijnlijk pas als ik in het vliegtuig stap. In minder dan 48 uur ben ik weer thuis in het koude Nederland, waar ik enorm kom opscheppen dat ik al 6 weken geen regen heb gehad, ha!

Maandag als ik goed en we terug ben, schrijf ik nog een laatste blog over de leukste en mooiste momenten en de dingen die ik geleerd heb.