Begin tweede week: Vies

Het rooie stof zit overal – op mijn huid, in mijn haar, mijn neus, m’n kleren. M’n oude schoenen die ooit licht goud waren zijn nu bruinrood. Ik geloof dat ik ze maar hier laat. ’s Avonds was ik mijn enkels en armen schoon, maar besluit na hard geschrobd te hebben dat de bruine vlekken die over blijven van de zon komen. Mijn blauwe broek heeft ronde rode vlekken gekregen van alle ballen die er tegenaan zijn gekomen tijdens het voetballen. Vandaag was het weer sportdag. Dat betekent een potje voetballen met alle kinderen van het schooltje een stuk of vijftig, zonder de kleuters. Totale chaos. Ik kon niet mee doen zonder een kind om ver te lopen, daarom ben ik de kleuters maar gaan vermaken en er voor gaan zorgen dat ze niet het veld op liepen of omver werden geschoten.

Het ik ben alweer halverwege de tweede week. De tijd gaat snel, maar ik begin wel aan te wennen aan het ritme van de dag. Alles gaat al een beetje z’n gangetje. Wat ik het lastigste vind is dat ik altijd heel veel wil doen. In Nederland moet alles gepland zijn: dat gaan we dit doen, nu gaan we dat doen. Als ik op mijn project een uurtje niets te doen heb, voel ik me nutteloos en lui, maar de afrikanen vinden dat helemaal niet erg. Dat is hier normaal. Ik vraag me af of ze wel een woord kennen voor verveling.

Spelen met de kinderen geeft al zo veel voldoening. Maandag besloot een aantal kinderen om een bal over te gooien en dat hadden ze wel uren kunnen volhouden. Ze wilden allemaal wel per se naar mij en de andere vrijwilliger gooien in plaats van naar elkaar en de bal vangen natuurlijk. Het werd eigenlijk een soort lummelen: wie heeft het eerste de bal gevangen. Wat het leukste was, was dat een gehandicapt meisje uit het kleuterklasje ook mee deed, terwijl ze normaal altijd buiten wordt gesloten omdat ze niet veel kan. De bal vangen lukte haar niet, maar ze had al zo veel plezier als ik de bal een keer naar haar gooide, zodat ze het wel kon proberen en af en toe gaf ik haar ook de bal zodat ze zelf kon gooien. Haar gelach was onbetaalbaar.

Na school doen we spelletjes met de weeskinderen. Ook leuk, maar erg vermoeiend, want die kinderen hebben oneindig veel energie en kunnen het ook veel beter uithouden in de zon. We hebben verstoppertje gespeeld en dan pas leer je echt het hele terrein kennen. Het is nog een stuk groter dan ik dacht, omdat er ook boerderij bij is met een aantal akkers, die op dit moment wel droog staan. We hebben verstoppertje gespeeld. Nog zo’n spelletje waar je super vies van wordt. Daarnaast zijn kinderen ook gewoon smerig. Verstop je je ergens achter de bosjes, staat er opeens een kind naast je te plassen, die vervolgens weer m’n hand vast wil pakken, omdat hij een betere verstopplek weet. Ik was wel een stuk of zes keer mijn handen op het project, maar het heeft helemaal geen zin, want twee minuten later zijn ze weer net zo vies.

Met dat verstoppertje spelen leer je een stuk beter het hele terrein kennen, dat een stuk groter is dan ik dacht omdat er ook een boederijtje bij is met een aantal akkers, waarvan de meeste er op dit moment een beetje verwaarloosd bij ligt. De varkens moesten natuurlijk even op de foto. Er zijn ook al een aantal foto's gemaakt met mij en de kinderen, maar niet met mijn fototoestel, dus ik moet nog even uitvogelen hoe ik die op mijn computer krijg. Hopelijk volgen ze snel. 

Maandagavond gingen we uit eten met onze coördinator. Niet de beste dag om te gaan uiteten, want het bleek dat een aantal restaurants gesloten waren. We hebben geen Malawiaans gegeten, maar Indisch, ook lekker. Gelukkig was het geen Malawiaans, want dat eet ik elke middag op het project en hoewel ik het soms wel echt lekker vind, krijg ik er af en toe ook wel een beetje genoeg van. De lunch bestaat meestal uit de smaakloze maïzena pap, met een soort over kruidige kool om de smaak te compenseren en iets van ei of vlees. Of in het geval van maandag verse vis. Afgelopen week kwamen ze me speciaal vragen of ik vlees at. Ik had gezegd van wel, maar daar had ik later spijt van, want wat ik op mijn bord kreeg was een stevig en goed doorbakken stukje vlees met een dik, taai vel erom heen. Welk deel van een koe, varken of geit dat was, wilde ik niet eens weten. Maar als het al op je bord ligt, moet je het opeten, tenminste het is onbeleefd als je het niet doen. En maandag had ik weer raak. Mijn maag wordt hier even serieus op de proef gesteld. De verse vis was namelijk wel heel vers. Ze kwam het me meer vragen of ik vis lust. Natuurlijk lust ik vis, maar er was een stemmetje in mijn hoofd die zei dat ik beter kon zeggen van niet. Te laat, ik had al ja gezegd. En wat denk je, krijg ik een hele vis op mijn bord met hoofd, staart en vel er nog aan. En die moet je dan met je handen uit elkaar peuteren, want ze eten hier alles met hun handen (mij geef ze me vaak wel een lepel, maar daar heb je niets aan als je een vis moet ontleden). Begrijp me niet verkeerd: het was wel lekker, alleen een vies idee. Later kwam ik er alsnog achter dat ik te kieskeurig was geweest, want ik had natuurlijk het hoofd laten liggen, maar de kinderen hebben zelfs dat opgegeten alleen de ogen hebben ze er uitgehaald.

Maandag na het werk wilden we geld gaan pinnen, maar helaas was het automaat leeg. Dus besloten we het de volgende ochtend opnieuw te proberen met de hoop het nog geen payday was en er ’s ochtends wel nog geld in het automaat zou zitten. (Payday is hier tegen het einde van de maand of het begin van de nieuwe maand en dan gaat iedereen massaal zijn/haar salaris pinnen). We hadden geluk de volgende ochtend. De man voor ons had net niet helemaal het hele automaat leeg gepind. Wat een geluk!

Ik begin wel steeds meer te wennen aan de omgeving en de mensen, die naar je zwaaien en gedag zeggen en vooral dingen aan je willen verkopen. Het typisch 

Malawiaanse eten koop je natuurlijk lang de weg. Zo heb ik vandaag op de weg naar huis een geflambeerde maiskolf gekocht. Smaakt een beetje naar verbrande popcorn. Best lekker.

Tionana! (See you)