Een heftige preek en dansles!

Zondag ben ik naar de kerk geweest met twee andere vrijwilligers, omdat alle Malawianen wel elke week naar de kerk gaan. Niet per se op zondag, soms ook op vrijdag of zaterdag. Onze coördinator had ons een kerk dichtbij ons huis in de stad aanbevolen. The Babtist Church. Het is best een internationale kerk. De kerk hing vol met buitenlandse vlaggen van onder andere de Verenigde Staten, Duitsland en Zweden heb ik volgens mij gezien. De tijd waarop de dienst begint komt hier natuurlijk niet zo nauw. Het zou eigenlijk om kwart voor tien beginnen maar tot half elf kon je inlopen en daarna begon de preek pas echt. Eerst werd er heel mooi gezongen. Toen kwamen de bedankjes. De mensen die nieuw waren moesten even gaan staan. Gelukkig waren we niet de enige. Er was ook een groepje Amerikanen voor het eerst.

De preek was best wel heftig. De algemene boodschap was dat je het kwade (de vijand) moet bestrijden en dat je je moet realiseren dat deze vijand geen fysieke vorm aanneemt, slechts een spirituele. Deze vijand zal altijd proberen jou het geloof in god te doen verliezen. De voorbeelden die daarbij werden genoemd waren, dat wanneer een vrouw vreemd gaat of een man zijn vrouw slaat, dat dat het werk van de duivel is in die vrouw of man zijn hoofd. Ik ben niet gelovig, maar ik vond het wel interessant om te horen, omdat ik zo een beetje een beeld kreeg van hoe ze over bepaalde dingen denken. Het is op zich wel goed dat ze die dingen afkeuren. Maar zo werd er ook zelfmoord  als voorbeeld gegeven, wat natuurlijk ook enorm afgekeurd wordt door het geloof, alleen kon ik niet waarderen dat daar dan ook nog een grapje bijgemaakt werd. Zelfmoord is ook een act van de duivel, maar wel zijn laatste. Al met al een heftige preek dus..

De rest van de dag hebben we rustig langs het zwembad gelegen. Dat was ook even nodig.

Maandag ging ik weer naar het project. Daar heb ik weer een schooljongetje voor me gewonnen. Hij was in eerste instantie erg verlegen en als ik ook maar een beetje in zijn buurt ging zitten, schoof hij een heel eind op. Maar maandag kon ik wel naast hem zitten of eigenlijk hij kwam naast mij zitten toen ik een liedje aan het zingen was voor een paar andere kinderen. ‘Mary had a little lam’ is een groot succes. Een juffrouw heeft het liedje ook geleerd en ze zingt het nu ook met de kinderen. Ik heb een aantal kinderen ook nog een ander liedje geleerd, maar meer dan twee kunnen ze er volgens mij niet onthouden. En ze vinden het ook gewoon leuk als ik hetzelfde liedje tien keer (of misschien ook wel meer) achter elkaar zing.

Dat jongetje kwam er dus bij zitten en om de andere kinderen een beetje wakker te houden kietel ik ze af en toe en dat jongetje probeerde ik dus ook te kietelen en dat vond hij heel erg leuk. Dat was voor het eerst dat ik hem naar mij zag lachen want meestal kijkt hij erg serieus. Nu zwaait hij ook de hele tijd naar mij, want door te zwaaien probeerde ik eerst zijn aandacht te trekken. En ik zat laatst weer bij hem en op een gegeven moment stond hij op en rende hij al zwaaiend weg. Toen ging hij een stukje verderop staan om te plassen. (Omdat er geen wc bij het schooltje is, plassen alle kinderen meestal achter een schuurtje en soms op elke willekeurige andere plek). En toen stond hij te plassen en terwijl hij dat stond te doen draaide hij zich om om weer naar mij te zwaaien, want plassen kan natuurlijk ook met één hand, dus dan heb je de andere over om te zwaaien. Nou, ik heb me toch gelachen. De andere kinderen begrepen er niets van.

Die middag heb ik ook nog even gezien hoe een kip werd geslacht door twee weeskinderen van 10-11 jaar. Toen kwamen er een aantal kinderen meer bij om mee die kip kaal te plukken. Een kindje had het hoofd van de kip vast (de kip was onthoofd natuurlijk) en die was ze ook aan het kaal knippen. Die zullen ze toch niet ook opeten, hè? Een vissenkop, oke, maar een kippenkop..

Had ik al verteld dat ze ook geroosterde muizen langs de weg verkopen? Nou, ze verkopen dus geroosterde muizen langs de weg aan een stokje geregen. Zal ik er een paar mee naar Nederland nemen om te proeven?

Dinsdag heb ik een danslesje gegeven aan een klasje op school. Het was alleen erg lastig, omdat de meeste kinderen niet zo goed Engels spreken. Er was wel een juf bij om een beetje te vertalen en om de kinderen rustig te houden. Al snel kwam ik erachter dat het het makkelijkst gaat als we in een kring gaan staan en ik ze gewoon mijn bewegingen na laat doen. Hoewel het maken van een kring al een opgave opzich is. Ze vonden het best wel leuk, volgens mij. Een aantal zelfs heel leuk. Ik kon helaas ging muziek gebruiken want er is geen cd speler en mijn iPod geluid is niet hard genoeg in de ongeisoleerde ruimtes van de school.

’s Middags heb ik dan ook een aantal weeskinderen ‘echte’ balletpasjes geleerd. Drie daarvan waren heel gemotiveerd en wilden ook blijven oefenen. Ze willen vooral ook graag dat ik naar ze kijk en ze vertel hoe goed ze het doen. Dat is wel een groot verschil met de school- en de weeskinderen. Want de schoolkinderen zijn erg verlegen en durven eigenlijk niets te laten zien, maar de kinderen uit het weeshuis willen juist alle aandacht.

Na school heb ik ook een mooi compliment gekregen van de vader van het gehandicapte meisje. Ik probeer haar zoveel mogelijk met alle spelletjes en met de andere kinderen te betrekken omdat ze vaak wordt buiten gesloten of gewoon wordt weggeduwd en ze kan niet zo veel. Haar vader kwam naar mij toe toen ik ook naast haar zat en zei dat hij het zo leuk vond dat ik met haar praat en zo aardig tegen haar doe, dat maakte hem heel erg blij. Dat was wel een mooi compliment om te krijgen.

Woensdag was weer sportdag, dus geen dansles voor de schoolkinderen, want die wilden voetballen. Het jongetje dat ik betrapt had op het pakken van eten van andere kinderen, had vandaag te kleine sportschoenen aan. Op een gegeven moment begon hij keihard te huilen en toen kwam hij naar mij toe en stak z’n voet omhoog en ik had geen idee wat hij wilde. Dus heb ik even z’n schoenen uitgedaan en vervolgens weer aan, want ik dacht: je moet wel schoenen aanhouden. Daarna ging het even goed en toen begon hij weer keihard te huilen. En toen dacht ik al volgens mij zijn z’n schoenen veel te klein. Dus toen heb ik uiteindelijk toch z’n schoenen uitgedaan, want veel kinderen lopen rond op hun blote voeten, terwijl hun schoenen ergens rondslingeren.

Morgen ga ik op safari in Zambia. Ik moet al om 7 uur ’s ochtends weg, dus ik moet vroeg op. Helaas ben ik de enige vrijwilliger omdat de vrijwilliger met wie ik samen zou gaan eerder naar huis is gegaan, maar er gaan wel een aantal andere mensen mee, dus het wordt vast wel leuk. Ik heb er heel erg zin in! In Zambia zal ik geen internet hebben, dus jullie lezen alles over mijn safari na het weekend.

Welterusten.

Ps. Ik had een aantal foto’s toe willen voegen, maar het internet is zo langzaam vandaag dat dat vanavond niet meer lukt. Dus die foto’s volgen misschien nog, hoewel ik waarschijnlijk ook veel safari foto’s zal hebben en foto’s uploaden kost nu eenmaal veel tijd en ook interenet..